Misja XXVIII Pustynia Żałoby
Krzyżowcy zdobyli Ramirę wraz z portem, jednak transport przez olbrzymie jezioro okazał się niemożliwy. Europejczycy musieli więc nadłożyć drogi. Wściekły król zamordował emira Ramiry, mimo iż tamten oddał się w jego ręce. Mógł spodziewać się kary z Niebios. Bóg był bardzo szybki.
Na skraju Pustyni Żałoby (jak później została ona ozwana) krzyżowcy napotkali główne siły Wielkiego Sułtana z nim samym na czele. Oprócz niego wojskom przewodzili: kalif Muhmad IV z Kalifatu Khum (odpowiedzialny za rzeź pod klasztorem Fingan), kalif Mefist III z Kalifatu Ohma, Abdul Mohaczi – emir Emiratu Wschodniego (największego pod względem powierzchni w Sułtanacie), Omar Sello II – dowódca armii, która napsuła krwi krzyżowcom spod sztandarów króla Karola oraz… Bernard z Kahuzak, który uciekł z lochów Andropolis i znalazł wsparcie u pogan.
Olbrzymie wojsko Sułtanatu całkowicie zaskoczyło chrześcijan. Jednak król nie stracił czujności ani trzeźwego umysłu. Rozstawił armię na Wzgórzach Śmierci i Chwały, a następnie zaczął rozdzielać ją na oddziały. Siły niemieckie trafiły pod dowództwo księcia Paulusa Mężnego, Skandynawowie zaś pod komendę znakomitego stratega – diuka Ferdynanda. Wojska francuskie podzielono między króla Karola, księcia Ludwika la Roche, diuka Wolfganga de Muss oraz syna Karola – Rumperta. Skromne resztki wsparcia polskiego ruszyły z biskupem Janem na czele. Z kolei armię angielską poprowadzili król Mathias, diuk Jacob i diuk Morgan. Wszystko to byli to najlepsi dowódcy, którzy dotychczasowymi czynami udowodnili swoją wartość dla wyprawy.
Dwie armie ruszyły na siebie. Musimy pokonać niewiernych. W imię Boga! Za Chwałę!
Misja XXIX Seku-la
Śmierć zebrała olbrzymie żniwo na Pustyni Żałoby. Ostatecznie Europejczycy wygrali, ale jakim kosztem! Część oddziałów przestała istnieć, zaś wszystkie zostały mocno przerzedzone. Polegli biskup Jan, diukowie Morgan i Ferdynand, a nawet niepokonany dotychczas książę Paulus (Boże, świeć nad ich duszami!). Jednak najbardziej wszystkimi wstrząsnęła śmierć króla Karola z rąk samego Wielkiego Sułtana, po ujęciu go przez asasynów. Król Mathias po raz pierwszy poważnie zwątpił w powodzenie wyprawy. Morale żołnierzy, mimo tryumfu, znacząco spadło.
Udało się jednak zniszczyć główne siły wroga. Polegli prawie wszyscy uczestniczący w bitwie Arabowie, a wśród nich tacy dostojnicy jak kalifowie Muhmad IV i Mefit III czy emir Abdul Mohaczi i zdradziecki Bernard z Kahuzak. Wielki Sułtan umknął do stolicy. Pozostawił jednak miasto Seku-la w stanie alarmowym. Jego zarządca – Eruptio Gdal-ta z Emiratu Mosojskiego szykuje defensywę.
Krzyżowcy parli naprzód, aż dotarli pod Seku-la. Postanowili zdobyć twierdzę niezależnie od poniesionych strat. Diuk Jacob wraz ze swym oddziałem napadł od wschodu, diuk de Muss i książę la Roche od zachodu, Rumpert II z północy, zaś król Mathias z południa.
Do ataku!
O mieście: Seku-la to imponujące miasto o olbrzymiej powierzchni i ogromnym zapleczu obronnym. Składa się z pięciu stref oddzielonych od siebie murami. Pierwsza zajmuje się wyrobem chleba, hodowlą bydła i produkcją piwa. Mieszka tu najwięcej ludzi. Druga to strefa przemysłowa – znajdują się w niej huty, kopalnie, kamieniołomy oraz warsztaty broni i targowisko. W trzeciej odbywa się rekrutacja i szkolenie wojowników. Czwarta to domy elit wraz z dwoma robiącymi wrażenie meczetami, dużą ochroną i prywatnymi ogrodami. Wszystkie cztery otaczają piątą – warownię strzeżoną przez bardzo grube mury i wilcze doły.
Misja XXX Ahmemodopolis
Podczas przesłuchania emir Gdal-ta poinformował nas, że Wielki Sułtan Ahmed II urodził się w Seku-la. Po urządzeniu się w mieście Rumpert II został koronowany na króla Francji. Jednak z Europy przyszły straszliwe wieści o śmierci Jego Świątobliwości papieża Urbana. To dobiło krzyżowców, a nowo namaszczony monarcha był bliski abdykacji. Diuk Jacob poważnie podupadł na zdrowiu, przez co nie mógł kontynuować wędrówki.
Mimo przeciwności losu i wyraźnych znaków Niebios krzyżowcy najechali na Ahmedopolis. Zostali jednak pokonani. Króla Mathiasa pojmano. Diuk de Muss, Rumpert II i książę la Roche zaczęli się wycofywać. Jedynym poważniejszym ciosem, jaki udało się zadać niewiernym, było zabicie generała Sello II.
Krzyżowcy muszą uciec do wiosek na południu, zdobyć je, a stamtąd podążyć do Seku-la. Ahmed depcze nam po piętach. Dopiero w Emiracie Mosojskim będziemy mogli pomyśleć, co dalej…
